نامگذاری:فلانکر

اعضای خانواده:اس.یو27 -:اس.یو30 -:اس.یو33 -:اس.یو34 -:اس.یو35 -:اس.یو37

سازنده:سوخو (روسیه (شوروی سابق))

توضیحات:در 1969 دفتر مرکزی طراحی سوخو طراحی یه هواپیمای جنگنده تک سر نشینه دور برد رو آغاز کرد که اول اون رو تی 10 اسم گذاری کردن.

مراحل طراحی و ساخت این هواپیمای تی 10 به قدری طول کشید که اولین پیش نمونه از 10 فروند پیش نمونه اون 8 سال بعد یعنی 20 مه 1977 واسه اولین بار پرواز کرد.

یکی از دلایل این تاخیر این بود که شبیه سازی های کامپیوتری این هواپیما رو از هواپیمای اف 15 امریکایی ضعیف تر نشون دادن واسه همین بعد از مرگ پاول سوخو در سال 1975، میکائیل سیمونوف به عنوان مدیر جدید طرح تصمیم به طراحی مجدد این هواپیما گرفتش.

این بار با حفظ بعضی از قسمتهای بیرونی طرح بقیه هواپیما از اول طراحی شد. هفتمین فروند از پیش نمونه این هواپیما با ساختار اصلاح شده در 20 آپریل 1981 پرواز کرد.بارز ترین ویژگی این هواپیمای جدید نا پایداری آئرودینامیکی اون بودش که فقط و فقط با سیستم کنترل پرواز با سیم مهار میشد.پس از آزمایشهای پروازی،هواپیمای،این هواپیما رسما سوخو 27 نامگذاری شد و تولید اون از 1983 شروع شد.

شباهت ظاهری سوخو 27 با میگ 29 نشونه این هستش که هر دو طرح از یک برنامه مطالعات مرکزی برای مقابله با جنگنده های نسل جدید امریکایی بهره برده اند. پیش آمدگی ریشه بالها و همچنین ورودی های بزرگ و دو بعدی هوای این هواپیما مثل هواپیمای میگ29 هست ولی بزرگتر بودن هواپیما27 از میگ 29 و همچنین ارابه های فرود بلندتر به این هواپیما این امکان رو میده که حجم بیشتری از تسلیحات مختلف رو حمل کنه.

این هواپیما با وجود جثه بزرگش از عملکرد پروازی و قدرت مانور فوق العاده ای برخورداره مخصوصا در ارتفاعات پایین (البته این رو مدیون سیستم کنترل پرواز با سیم هستش).به مدد همین قدرت اون،خلبان ویکتور پوگاچف (سر خلبان آزمایشی سوخو) مانور کبری رو ابداع کرد (در این مانور پوگاچف با کاهش سرعت هواپیما، زاویه پیچ اونو به حدود 130 درجه میرسونه و در شرایطی که سرعت پیشروی هواپیما صفر میشود و کمی به عقب میلغزد و در انتها با افزایش توان موتور هواپیما رو به وضعیت عادی بر می گردونه(این مانور از مشکل ترین مانور ها هستش و البته فقط در مدلهای تک سرنشینه فلانکر 130 درجه پیچ میخوره ولی در مدلهای دو نفره به علت محدودیت جابجایی گرانیگاه نمیتونه بیش از 90 درجه به عقب بپیچد).

در سال 1986 تولید مدل آموزشی دو سرنشینه سوخو 27 یو بی، که همه قابلیتهای رزمی مدل اولیه رو داره،تو ایرکوتسک آغاز شد.پیش نمونه این مدل اولین بار 7 مارس 1985 پرواز کرد.فعالیتهای سوخو برای بهبود این هواپیما بازم ادامه داشت. با اصطلاحاتی رو این طرح جدید سوخو 27 یو بی،امکاناتی مثل پرواز های 10 ساعته و حتی بیشتر رو به این هواپیما دادن.این طرح سوخو 30 نامیده شد. توسعه سوخو 30 در سال 1988 شروع شد و اولین پرواز در سال 1989 انجام شد. سوخو 30 کانال اطلاعاتی پیشرفته ای داره و قادر در ماموریت مشترک با سوخو 27 اطلاعات رو از سیستم راداری سوخو 27 بگیره.سوخو 30 رو کابین با تجهیزات یکسان داره و موتورهای اون دقیقا همون موتورهای سوخو 27 هستش ولی نسبت به سوخو 27 پایه های نصب موشک بیشتری داره.

قبل از مطرح شدن برنامه توسعه سوخو 30، طراحان سوخو به فکر طرح جسورانه تری بودن. اونها با مبنا قرار دادن طرح سوخو 27 اولیه، هواپیمای ناونشین جدیدی رو به اسم سوخو 33 (سوخو 27 کی) طراحی کردن.اساسی ترین فرق ظاهری سوخو 27 و 33 بالکهای کوچک جلوی بال در سوخو 33 هستش. اولین پرواز سوخو 33 در 17 اوت 1987 انجام شد و در سال 1989 آزمایشات اون روی ناو شروع شد. تعبیه یک لوله سوخت گیری هوایی، کاهش طول مخروط دم، بالهای جمع شدنی و همچنین امکان حمل موشک ضد کشتی ماسکیتو، دیگر تغییرات سوخو33 نسبت به سوخو 27 هستش.

با اعلام رسمی نیاز نیروهای نظامی شوروی به یک هواپیمای آموزشی جنگنده ناونشین، طراحان سوخو با انجام تغییراتی بر روی سوخو27 یک نفره؛ مدل سوخو 27 کی یو رو ساختن.این هواپیمای جدید نسبت به مدل اولیه تغییراتی به شرح زیر داشت: 1-طراحی مجدد قسمت جلوی هواپیما( بدنه هواپیما رو جوری طراحی کردن که بشه 2 تا صندلی پران رو به صورت پهلو به پهلو کنار هم قرار داد).2-قرار دادن یه جفت بالک اضافه در جلوی بالهای اصلی.3-لوله سوخت گیری هوایی جمع شونده.4-ارابه های فرود بلندتر و یک جفت چرخ در ارابه فرود دماغه. این هواپیما به علت بروز مشکلات مالی در اون زمان لغو شد ولی کارخانه سوخو این طرح رو ادامه داد و اونو مبنای یه بمب افکن قرار داد که اونو سوخو 34 (سوخو27 آی بی) نامیدن. اولین پیش نمونه سوخو34 در تاریخ 18 دسامبر 1993 پرواز کرد.

غیر همه این فعالیتها، گروه طراحی سوخو برنامه اصلاحی جدی تری رو برای این هواپیما در نظر داشت و از 1988 طرح آزمایشی سوخو 27 ام با تجهیزات زیر رو مورد بررس قرار داد: 1-سیستم رانش چرخان موتور، 2-بالکهای کاملا متحرک،3-سیستم کنترل پرواز رقمی به جای سیستمهای آنالوگ استاندارد سوخو27 ،4- لوله سوخت گیری هوایی جمع شونده و 5-صندلی پران اریب با زاویه 30 درجه (برای فشار کمتر به خلبان و کاهش خطر).این هواپیمای جدید رو سوخو35 نامیدن.رادار چند منظوره سوخو 35 میتونه 8 هدف پرنده رو همزمان ردیابی کنه.

سوخو 37 که جدید ترین و پیشرفته ترین عضو خانواده فلانکرها هستش از اصلاح سیستم نرم افزار هدایت پرواز سوخو 35 به وجود اومد.فاصله زمانی بین 2 تعمیر اساسی موتورهای سوخو 37 نسبت به سوخو 27 از 700 ساعت به 1000 ساعت افزایش داده شد.به مدد این موتورهای پر قدرت و جدید این هواپیما علاوه بر مانور کبری میتونه مانور استثنایی کولبیت رو انجام بده که در اون هواپیما یک پشتک 360 درجه در هواپیما میزند و سپس در مسیر اولیه به پرواز ادامه میاد (بدونه تغییر ارتفاع)(با وجود اینکه غربیها معتقدند که انجام این مانور در شرایط عملیاتی مقدور نیست،با گرایش سازندگان جنگنده به سمت تکنولوژی خفا کاری، این جور مانورها میتونه بسیار به درد بخور باشه.البته اینرو هم بگم که انجام این مانور کولبیت انرژی جنبشی فراوانی از هواپیما میگیره که باعث میشه هواپیما به یه هدف آسون تو هوا تبدیل بشه واسه همین خلبانی که از این جور مانورها استفاده میکنه با سرعت عمل زیادی داشته باشه که به حریف فرصت حمله نده).

انواع مدلها:

SU.27

SU.27P

ُSU.27S

SU.27PD

SU.27UB

SU.27LL-PS

SU.27KU

SU.27PU

p.42

موتور: ساتورن/لیولکا AL-31F

رانش:۱۸۸۵۷ پوند بدونه پس سوز و ۲۷۵۶۰ پوند با پس سوز

طول: ۲۱.۹۳ متر

عرض: ۱۴.۷۰ متر

ارتفاع:۵.۹۳۵ متر

بیشترین وزن عملیاتی: ۳۰۰۰۰ کیلوگرم

بیشترین سرعت:۲۵۰۰ کیلومتر در ساعت (۲.۳۵ ماخ)

سقف پرواز عملیاتی:۱۸۰۰۰ متر

بیشترین برد: ۱۵۰۰ کیلومتر (بدونه سوخت ذخیره)

مسافت برخاست: ۴۵۰متر

مسافت فرود: ۶۲۰ متر

سرعت واماندگی:۲۰۰ کیلومتر در ساعت.

تسلیحات: